سمیه

امشب دلم خیلی گرفته . از خودم از کارام از مردم از همه چی ! 

پست قبلی هم که یه جورایی دلگیر بود به بزرگی خودتون ببخشید . امروز ساعت ۲ داشتم با ماشین از جلوی باغ ارم رد میشدم که یدفعه چشمم به دوتا دختره افتاد که هردوشون عینک آفتابی زده بودن و داشتن از پیاده روی جلو باغ ارم رد میشدن .  

منم تنها بودم یهو یه فکر شیطونی به سرم زد رفتم یواش یواش کنار پیاده رو دیگه قشنگ داشتم هماهنگ با اونا حرکت میکردم که یه نگاه انداختم دیدم یکیشون داره به اون یکی اشاره میکنه که آره این ماشینه واسه ما زده کنار  

منم با یه نیشخند بهشون فهموندم که آره منم تنهام اگه دوست داشته باشید با هم باشیم . نمیدونم چرا یهو همچین فکری زد به سرم اما باور کنین همش از روی تنهایی بود . بالاخره با کلی ناز و کرشمه سر تکون دادن که میایم . منم وایسادم تا بیان سوار شن . وقتی سوار شدن و سلام کردن یکیشون خودشونو مینا معرفی کرد و اون یکی هم سحر  منم خودمو معرفی کردم

بهشون گفتم تا کی وقت دارید ؟ گفتن : تا ساعت ۵ عصر بعد گفتم کجا بریم دیدم یکیشون میگه آقا امیر من دلم خیلی گرفته امروز این دوستمو کشیدم بیرون که باهاش درددل کنم حالام که با شما آشنا شدیم اگه میشه بریم یه دوری تو شهر بزنیم من یه کم دلم وا شه  

بهش گفتم باشه ولی میشه بگی چی شده ؟ دلت از کی گرفته ؟ چرا ناراحتی ؟ 

گفت بریم تو راه میگم . منم حرکت کردم تا بریم یه چرخی بزنیم . با خودم گفتم خدایا من امروز  حالم گرفته بود دنبال یکی میگشتم که از این وضع درم بیاره دوتا از خودم بدتر رو نصیبم کردی ! 

تور راه دیدم هنوز عینکاشون رو چشمشونه بهشون گفتم شما نمیخواید از پشت ویترین بیاید بیرون که دیدم با هم جواب دادن نه!!!  بعد چند لحظه دیدم دیدم یکیشون که گفته بود اسمش سحره عینکشو برداشت . وای خدای من چی میدیدم ؟

چشم مثل یه کاسه خون بود . بس که گریه کرده بود چشماش وا نمیشد. فضولی کردم گفتم میشه به منم بگین چی شده ؟ که مینا حرفمو قطع کرد و گفت : سمیه دوستمون ۶ ماه که سرطان معده گرفته . دکترام قطع امید کردن  .  من و سحر وسمیه چند ساله که با هم دوستای صمیمی هستیم حالا یکی از ما گوشه بیمارستان خوابیده و ما اینجاییم . خیلی دلم براش میسوزه کاشکی جای اون من مریض شده بودم . اینا رو مینا گفت و نشست اشک ریختن منم جعبه دستمال کاغذی داخل ماشین رو بهش دادم . چیزی نمیتونستم بهش بگم اون فقط اون لحظه با گریه کردن آروم میشد . 

از سحر پرسیدم چجوری این اتفاق افتاد که گفت امسال بعد از عید که رفتیم دانشگاه یه روز سرکلاس حالش بد شد تا رسوندیمش بیمارستان دکترش گفت باید بستری بشه عفونت داخلی داره . کم کم فهمیدیم که مریضیش سرطانه  

این روزا خیلی تنهاییم همش کارمون شده گریه . ۶ ماهه که سمیه دیگه باهامون هیچ جا نمیاد . منم واقعا ناراحت شده بودم تاحالا با همچین صحنه ایی روبرو نشده بودم . فکرش هم منو آزار میداد هرکاری کردم دلداریشون بدم نتونستم . نمیدونستم باید چی بگم تا آروم بشن 

کمی که حالشون بهتر شد یه گوشه پارک کردم بهشون گفتم بچه ها من خودم مشکلات تو زندگیم زیاد دارم اما از این حرفی که زدین خیلی ناراحت شدم درکش برام خیلی سخته فقط امیدوارم و دعا میکنم که خدا بهش نگاه کنه و حالش خوب بشه شمام توکل به خدا کنید  

بعد رفتم از مغازه یه چیزی گرفتم تا گلوشون رو تازه کنن . کم کم داشت ساعت ۵ میشد اونام میخواستن برن. تا یه جایی رسوندمشون موقع پیاده شدن به مینا گفتم من میتونم سمیه رو ببینم ؟ مینا گفت واقعا میخوایی ببینی ؟ گفتم :آره   

اونم گفت باشه پس فردا میخوایم بریم بیمارستان پیشش توهم میتونی بیای بعنوان یکی از همکلاسی ها عیادت کنی ! گفتم مشکلی نداره ؟ اونام گفتن نه ولی اگه طاقتشو داری بیا  

بعدش شماره مینا رو گرفتم تا پس فردا بهش زنگ بزنم و هماهنگ کنیم بریم دیدن دوستشون . خیلی دلم میخواد ببینمش . خدایا قربونت برم چه حکمتی داره این همه پیچ و خم توی زندگی آدما ؟ 

امشب از خدا فقط یه چیز میخوام   " خدایا اول پاکم کن بعد خاکم کن " 

برای سمیه دعا کنین 

پی نوشت ۱ : شب میلاد امام رضاست . خیلی دلم میخواست پر بکشم برم مشهد زیارت و بشینم تو حرم آقا گریه کنم . یا ضامن آهو خیلی دلم شکسته تورو به حرمتت قسم هرکی هرحاجتی داره روا کن